धावाधाव

डोळ्यावर झापड पण धावण्यात तुफान वेग
झिंग पुरती चढली तरी और एकेक पेग.
धडपडलो तरी कळत नाही, मार्केटिंगची करामत आहे,
हीच खरी प्रगती, हे सांगणाऱ्यांची ही शक्कल आहे.
पैसा हेच सर्वस्व स्वतःला सतत बजावतोय,
कळत नाहीये काही, मी नक्की कुठे धावतोय.

मिळेल ते, अधाशासारख लावतोय सट्टयावर 

युधिष्ठीर सगळे, मांडलाय डाव अड्ड्यावर.

राजवाड्यात डाव मांडला म्हणून नियम बदलत नाही,

पुढच्या डावात नक्की जिंकू ही धुंदी काही उतरत नाही.

अमर्याद ओढीने विजयाच्या, सगळंच सट्टयावर लावतोय.

कळत नाहीये काही, मी नक्की कुठे धावतोय.

गुगल फेसबुक माझा पिच्छा सोडत नाही.
त्यांना का दोष द्यावा, मलाही त्यांना सोडवत नाही.
सगळी माझी माहिती मी त्यांच्या हातात देतो.
माझ्याही नकळत मी गुलाम त्यांचा बनून जातो.
विचार माझे प्रभावित करणाऱ्या बातम्या ते मला दाखवतील,
माझ्या आवडी निवडी ठरवणाऱ्या जाहिराती मला दाखवतील.
झोपेचं सोंग घेऊन आहे ते मी चालवून घेतोय
कळत नाहीये काही, मी नक्की कुठे धावतोय.

मी धर्मवादी हे गर्वाने म्हणा असं म्हणणारे भेटतात.

तथाकथित ‘पुरोगामित्व’ कट्टरपणे पाळणारे भेटतात.

एका क्षणी या दोहोंतील भेदही दिसेनासा होऊ लागतो. 

तलवारी परजून तयार, संधी येताच दुसऱ्याला कापू पाहतो.

चार क्षण शांतपणे विचार करणंही मी आता टाळू लागलोय,

खरंच सांगतो, कळत नाहीये काही, मी नक्की कुठे धावतोय.

एक दिवस पृथ्वीची उर्जा संपणार आहे हे कोणी वेडा बोलून गेला.
आजचं अर्थकारण शुद्ध ‘फ्रॉड’ आहे असं कोणी वेडा सांगून गेला.
पटून बोलणे हे हतबलता आली, मग कान बंद करून घेतले,
मनातल्या विचारांनाही लाथा घालून पार हाकलून लावले.
तरीही नैराश्याचा अदृश्य डोलारा खांद्यावर माझ्या साचतोय
कळत नाहीये, त्याही अवस्थेत, मी नक्की कुठे धावतोय.