भय

रात्रीची मला फार भीती वाटते.

दिवसा कामाचे डोंगर उपसायचे असतात,

कट्ट्यावर निवांत गप्पा छाटायच्या असतात,

पण रात्री मी अंथरुणावर अंग टाकतो

जेव्हा, पांघरून ओढून डोळे मिटतो,

तेव्हा,

तेव्हाच, रात्रीची मला भीती वाटते.

कामावर डेडलाईन्स पळताना जाणवत नाही काही,

मित्रांबरोबर मजा करतानाही जाणवत नाही काही.

जिभेचे चोचले पुरवण्यात अगदी दंग असतो,

रोज न चुकता ‘आयपीएल’चा रंग चढतो.

पण त्यानंतर जेव्हा दिवे मालवतो

अन् गादीवर आडवा होतो, तेव्हा,

तेव्हाच, रात्रीची मला भीती वाटते.

सत्य काय, स्वप्न काय? 

काहीच कळेना, हाय काय अन् न्हाई काय...

फ्रॉईड अन् नोलानच्या नादाला लागलो,

अतिविचाराने पुरता वाया गेलो.

दुःखाच्या वेळी, ’हे स्वप्न आता संपणार काय?’

वेडी आशा घेरू लागते.

सुखाच्या वेळी, ‘हे स्वप्न आहे की काय?’

वेडी चिंता घर करते.

दोन्हीचा परिणाम एकच-

रात्रीची मला फार भीती वाटते.

अंथरुणावर पडलो अन् डोळे मिटले की,

डोळ्याच्या बंद पडद्यावर चित्रे हलू लागतात.

भयानक विचार डोळ्यासमोर तरळू लागतात.

मी हा ‘शो’ बंद करण्यासाठी डोळे उघडतो,

भेदरून इकडे तिकडे बघतो, आणि जाणवते,

खोलीत मी एकटाच असतो...

तेव्हा,

तेव्हाच रात्रीची मला फार भीती वाटते.

एखाद्या ‘डेली सोप’ प्रमाणे, नको ते विचार

अगदी नेमाने येतात.

एकही दिवस सोडत नाहीत

अगदी रविवारीही येतात.

यांना हाकलायला फार कष्ट घ्यावे लागतात,

पॉझिटिव्ह विचारांच्या यांच्यावर तोफा डागाव्या लागतात.

एक दिवस हा दारूगोळा संपेल की काय,

भीती मला वाटते.

तेव्हा,

रात्रीची मला फार भीती वाटते.

ऑफिसातल्या डेस्कवर डोकं ठेऊन

झोप अनावर होऊन डुलकी मी काढतो.

पिक्चर बघायला गेलो की,

थेटरातल्या एसीमध्ये झोपा मी काढतो.

कारण तर स्पष्ट आहे, झोप माझी भ्रष्ट आहे.

गरगर फिरणाऱ्या पंख्याकडे बघत

झोप लागेल असे वाटते.

पण तीन वाजले तरी, झोप नाही.

विचारांची घाण तेवढी साठते.

म्हणतो मी- ही घाण साफ करायची आहे.

पण साला पाण्याची सध्या फार कमतरता आहे.

गादीवर पडताना, ‘आज झोप लागणार?’

की, ‘पहाट उजाडली तरी मी जागाच असणार?’

ही चिंता मला घेरते.

तेव्हा,

तेव्हाच, रात्रीची मला फार भीती वाटते.

रात्रीच्या थंड हवेत डोके माझे तापते,

दिवसभराचा शांतपणा गळून जातो,

विचारांच्या भोवऱ्यात मस्तक पार फिरून जाते.

समाज-व्यवस्था-आजूबाजूचे लोक,

यांवारच्या रागाचा पारा चढतो,

तडफडत तळमळत मी पडून असतो,

माझ्या या अवस्थेची मलाच भीती वाटते.

तेव्हा,

तेव्हाच,

रात्रीची मला फार भीती वाटते.

- तन्मय कानिटकर  

२१ मे २०१२.