थेंबाची प्रेमकहाणी

एकदा एक थेंब वैतागला

सगळ्या सिस्टीमवर रागावला.

त्याने ठरवले, आता पृथ्वीकडे जायचे नाही

पाऊस म्हणून मुळीसुद्धा बरसायचे नाही.

हे ऐकून इतर सगळे थेंब अवाक् झाले.

आकाशातले देवसुद्धा चकित झाले.

त्या थेंबाशी नीट बोलायला हवं

नेमकं काय झालं विचारायला हवं.

सगळीकडे हीच चर्चा!

थेंब म्हणाला,

पृथ्वीवरच्या प्रेमापोटी, अनावर ओढीने,

मी तिच्याकडे झेपावायचे

पण तिला नाही किंमत माझी, मग

का बरं मी एवढे प्रेम करायचे?

तिने मला कवेत घ्यावे, कुरवाळावे

तिच्याजवळ तिचा म्हणून मला राहू द्यावे,

एवढी साधी इच्छा माझी.

माझ्या असण्याने ती सुखावते, फुलते

पण उपयोग संपल्यावर माझी रवानगी समुद्राच्या खऱ्या पाण्यात होते.

एवढीच का लायकी माझी?

तिच्या या वागण्याने किती जखमा होतात म्हणून सांगू?

समुद्रातले मीठ त्या जखमेवर चोळले जाते, दाद कुठे मागू?

वाफ बनून दुरावलो जरी तिच्यापासून,

तरी त्याचे तिला काही वाटत नाही.

दुःखाने वेडापिसा होतो मी,

माझ्या डोळ्यातले पाणी काही आटत नाही.

ढगात बसूनही तिच्यापासून दूर मी जाणार नाही,

अशी तिची पक्की खात्री आहे.

मला कितीही राग येवो, तिच्या मोहपाशातून सुटता मला

येणार नाही असे तिला वाटते आहे.

कित्येक कोटी वर्ष माझ्या भावनांशी ती अशी खेळते आहे.

मी मात्र बरसतो आहे,

हजार फुटांवरून झेपावतो आहे,

आणि ती मात्र दुष्टपणे मला झिडकारते आहे.

थेंबाच्या या बोलण्यावर बाकीचे थेंब सुन्न झाले.

सारे काही पटल्याने आकाशातले देवसुद्धा स्तब्ध झाले.

थेंबाचा शब्दन् शब्द खरा होता..

पृथ्वीला कोण काय समजावणार, उपयोगच नव्हता.

आपल्या भोवती घिरट्या घालणाऱ्या

देखण्या चंद्राचे तिला आकर्षण वाटत होते.

खडकाळ, कसलाही जीव नाही अशा अचेतन चंद्रावर

तिचे प्रेम जडले होते.

थेंब तरी काय म्हणणार...

बरसायचे त्याचे काम!

पडून शकले झाली तरी

बेधडकपणे बरसणार..! 

त्याने पृथ्वीचा नाद सोडला, आणि तो

चक्क मंगळीकडे निघाला.

‘आपण इथे याआधी आलो आहे’

थेंबाला मनापासून वाटू लागले.

थेंबाकडे बघून, हताश, उदास

बसलेल्या मंगळीच्या चेहऱ्यावर हसू उमटले.

जुनी ओळख पटली, मनातली किल्मिषे दूर सरली.

आणि मग?

मग काय!

अनावर ओढीने बेभान होत, थेंब मंगळीकडे झेपावला...

तिनेही मग हात फैलावत त्याला आपल्या कवेत घेतला.

अन् इकडे, पृथ्वीवर मोठा गहजब झाला!

मंगळावर पाणी सापडले, म्हणत ‘नासा’ने जल्लोष केला!!

-  तन्मय कानिटकर

१ सप्टेंबर २०१२